We trokken naar de eerste hoofdstad van Frankrijk (ja, reeds voor Parijs) om deel te nemen aan het tornooi van de stad Doornik. Traditioneel is dit een tornooi met veel buitenlandse clubs, vooral uit Frankrijk, Nederland en Groot-Brittanië, er waren zelfsdeelnemers uit Moldavië (republiek). Een goede gelegenheid dus om je eigen kunnen eens te meten met andere judoka’s. De grote stedelijk sportzaal zat afgeladen vol en er werd gelijktijdig op 4 matten gevochten. De organisatie liep zeer gesmeerd en vanop de tribunes werd je om de vijf minuten getrakteerd op een schitterende IPPON-overwinning. Dit leverde de nodige ooooh’s en aaaah’s op van de talrijk opgekomen oma’s en opa’s.

Renaat trad aan in een poule van 5 judoka’s (1 Brit, twee Fransen en twee Belgen), dit betekende dus 4 maal vechten. In zijn eerste wedstrijd was hij volledig kansloos tegen een technisch uitstekende Fransman, die hem in zeer originele versie van Uri-nage tegen de mat keilde. Het leverde de Brit wel een paar pijnlijke ribben op. Dan moest Renaat het opnemen tegen de andere Fransman. Renaat stond voor, maar door een strafpunt verloor hij uiteindelijk met een yuko verschil. Dit was reeds de tweede nederlaag op rij en de aanwezige Vlaamse coachen wierpen hun ervaring mee in de strijd d.m.v. goede raadgevingen. Renaat zijn zenuwen werden danig op de proef gesteld toen een Britse gastscheidsrechter de wedstrijd leidde. Na een duidelijke worp kreeg hij waza-ari die hem na protest afgenomen werd en na protest van enkele aanwezige coaches terug toegewezen werd, wat gemor losweekte bij de Franse coach en leidde tot een geanimeerde discussie van het publiek met de scheidsrechter die geen woord Frans verstond. De zwarte scheidsrechter had ook nogal wat moeite met rood en wit, waardoor al eens een koka en een yuko verkeerd op het scorebord terechtkwam. Uiteindelijk won Renaat met IPPON na een tweede waza-ari. De Britse judoka in de laatste wedstrijd werd met een harai-goshi gevloerd, wat een waza-ari opleverde voor Renaat en de eindstand vastlegde. Moe maar tevreden reden we door de storm terug naar huis, het was op zijn minst een boeiende ervaring te noemen...